Sævar Ciesielski látinn.

Sævar Ciesielski lést af slysförum í Kaupmannhöfn 13. júlí.

Umsjónarmenn síðunnar votta aðstandendum Sævars innilega samúð.

Rithöfundurinn Illugi Jökulsson skrifaði eftirfarandi grein af þessu tilefni:

Hann hefði átt að vinna

14.7 2011

Sævar Ciesielski er dáinn. Hann lést af slysförum í Kaupmannahöfn aðfararnótt miðvikudags, en þar hafði hann verið búsettur undanfarin ár.

Þetta er sorglegur dagur, ekki aðeins fyrir ættingja Sævars, vini og kunningja, heldur og fyrir þá sem reyna að halda í trú á réttlæti í þessu landi.

Saga Sævars var í örstuttu máli svona:

Hann ólst upp við heldur erfiðar aðstæður og var um tíma vistaður á því alræmda barnahæli Breiðuvík.

Um tvítugt var hann smákrimmi í Reykjavík.

Þá blönduðust hann og nokkrir kunningjar hans á einhvern furðulegan hátt inn í rannsókn á tveim mannshvörfum, og lögreglan ákvað að Sævar og félagar hefðu drepið báða mennina.

Í reynd var nákvæmlega ekkert sem benti til þess, auk þess sem ekki er einu sinni víst að mennirnir tveir – Geirfinnur og Guðmundur – hafi endilega verið drepnir.

Einu „sönnunargögnin“ voru mjög mótsagnakenndar „játningar“ sem tókst að fá upp úr ýmsum sakborningum á ýmsum tímum, yfirleitt eftir mjög langa einangrun í fangelsi eða alls konar þvinganir aðrar.

Málatilbúnaðurinn var í raun fullkomlega fráleitur en af ýmsum ástæðum hentaði það yfirvöldunum að afgreiða málin með því að koma sök á Sævar og félaga.

Sævar var útmálaður sem eitthvert versta fól Íslandssögunnar, ígildi Axlar-Bjarnar.

Þegar Sævar var kominn í fangelsi, um 1980, sagði hann sögu sína í bókinni Stattu þig strákur.

Þar má nefna að hann sagði sannleikann um „heimilið“ að Breiðuvík og ef einhver hefði verið reiðubúinn að hlusta, þá hefðu þeir drengir sem þar liðu þjáningar ekki þurft að bíða í 30 ár eftir því að fá að segja sögu sína, og fá einhvers konar úrlausn sinna mála.

En enginn hlustaði náttúrlega á Sævar Ciesielski, hinn forherta glæpamann!

Eftir að Sævar losnaði úr fangelsi hóf hann, flestum á óvart, mikla baráttu fyrir því að mál hans og félaga yrðu endurupptekin.

Hann stóð einn – tugthúslimur, fyrrverandi smáglæpamaður, dæmdur morðingi, úthrópað illmenni! – gegn gervöllu íslenska kerfinu sem ætlaði sko ekki að viðurkenna mistök!

Með hjálp frá nokkrum góðum manneskjum tókst Sævar að koma endurupptökubeiðni fyrir Hæstarétt.

Þá var orðið deginum ljósara að á Sævari og félögum höfðu verið framin skelfileg réttarmorð.

Meira að segja Davíð Oddsson þáverandi forsætisráðherra viðurkenndi það í ræðustól á Alþingi.

En enginn var samt til í að GERA neitt. Hæstiréttur hafnaði beiðni um endurupptöku.

Það dugði ekki að sýna fram á að rannsókn málsins var rugl, meðferð þess hraksmánarleg og niðurstaðan augljós og svívirðileg skopstæling á réttlæti.

Lesið bara málsskjölin.

Í bókinni Ísland í aldanna rás 1900-2000 skrifaði ég nokkrar samantektir um málið – það gæti dugað sem inngangur fyrir þá sem ekki þekkja til.

Margar aðrar heimildir eru til, og þær sýna allar sömu niðurstöðu.

En Hæstiréttur blés á þetta allt saman, og hafi hann ævarandi skömm fyrir.

Hið ofurmannlega átak Sævars Ciesielski mátti sín einskis.

Kerfið hugsaði um sína – að ekki skyldi falla blettur á orðstír þeirra sem um málið véluðu.

Það skipti engu máli þótt líf Sævars og félaga hefði verið eyðilagt.

Það skipti engu máli þótt réttlætisgyðjan hefði fengið á sig risastóran drullublett.

Það skipti engu þótt réttarfarið í landinu væri stórlega flekkað.

Bara ef ekki yrðu viðurkennd mistök kerfiskalla og klíkubræðra.

Bara ef nokkrir fauskar fengju að hverfa til feðra sinna án þess að horfast í augu við réttarmorðið sem þeir tóku þátt í fremja á nokkrum ungmennum.

Svei, osvei.

Sævar íhugaði um tíma að reyna að halda baráttunni áfram, en hafði ekki þrek til þess – og skyldi engan undra.

Menn reyndu að halda málinu gangandi eftir það, en með litlum árangri.

Kerfið virtist staðráðið í að hreyfa ekki málinu – kannski ekki fyrr en allir málsaðilar væru dánir.

Og málið væri bara orð á gömlu blaði, en engar manneskjur kæmu við sögu.

Eftir ríkisstjórnarskipti 2009 vonaði ég satt að segja að eitthvað myndi gerast.

Með nýjum dómsmálaráðherrum sem komu úr öðru umhverfi en flestir hinir fyrri, fyrst Ragna Árnadóttir, svo Ögmundur Jónasson.

En það gerðist ekkert.

Og nú er Sævar dáinn.

Ég þekkti Sævar svolítið og auðvitað var hann alls ekki heilagur maður. Langt frá því.

En hinar betri hliðar hans sýndu opinn og glaðlyndan persónuleika. Hann var gáfaður, forvitinn og naskur og vildi fólki vel.

Hann reyndi að standa sig sem manneskja þótt stundum væri við ofurefli að etja.

Og í honum bjó meiri vilji til réttlætis en í mörgum samanlögðum íslenskum réttarkerfisfauskum.

Nú hafa þeir staðið Sævar Ciesielski af sér, og anda sjálfsagt léttar.

Ég votta aðstandendum hans innilega samúð.

Hann hefði átt að vinna.

Illugi Jökulsson

Dálítið illa vanhæfur ríkissaksóknari !

Dálítið illa vanhæfur ríkissaksóknari !
 
Íslenskt réttarfar
   
 
Ef Erla Bolladóttir vildi láta rannsaka nú í dag,  2010, hvaða óþekktu lyf henni voru gefin án hennar vitundar, á fjórða mánuði í einangrun í Síðumúlafangelsi, ágúst 1976, færi hún beint í fangið á leifum hópsins úr pólítískum  mannhvarfsgjörningum frá 1974-76 og árunum þar í kring. 
Sbr. umræður á Alþingi 2. Feb. 1976.
Eiturbyrlun?  Ef svo var, hvað er eiturbyrlun?  Eitt svar gæti verið: „Einhverjum er gefið lyf með leynd og án vitneskju viðkomandi“. Samkvæmt lyfjafræði er lyf eitur þar til það er gefið við réttar og viðeigandi aðstæður. Öll óþekkt lyfjagjöf er meðhöndluð sem eiturinntaka.
Í bók Erlu kemur fram ljósrit af  dagbókarfærslu úr Síðumúlafangelsi, þar segir: „Erla á að fá einhverjar 2 pillur sem hún á að nota og síðan P. pilluna á eftir þeim“. 
Sjá: Erla góða Erla. bls.231.
Að kröfu lögræðinga sakborninga í Guðmundar og Geirfinnsmálum voru teknar saman upplýsingar um lyfjagjöf til handa föngunum á meðan á gæsluvarðhaldi þeirra stóð. Hvað varðar Erlu kemur ekkert fram um þessar tvær pillur en hins vegar er 14. ágúst ’76 getið um lyfið: „Eugynon“. (P pilla.)
Sjá: www.mál214.com   pdf skjöl, bók XXVI bls. 56.
Ennfremur sjá: Eugynon. Wikipedia
Næstum öruggt er að þessar, „einhverjar 2 pillur“ eru svokallaðar „Daginn eftir pillan“ sem voru þó venjulega tvær, önnur eyddi og sú seinni gjöreyddi. Þær komu fram um 1970 og þekktust líka sem t.d: Plan B og EC pill.

                      
Sjá: EC pill:  Wikipedia.
 
„Næstum öruggt“ er samt ágiskun. Þó er ljóst samkvæmt fangelsisdagbókinni að tekin er ákvörðun um að gefa Erlu óþekkt lyf. Óþekkt eitur getur verið að virka til skemmri eða lengri tíma. Ef ekki er vitað um innihald lyfsins telst verknaðurinn hugsanlega banatilræði.
 Auðvitað er það óskorinn réttur Erlu að þetta sé rannsakað þegar henni þóknast, þetta fyrnist ekki. Sé það réttur hennar er það samt sem áður hin fullkomna skylda hins opinbera að rannsaka hvort fanga þeirra hafi verið byrlað inn eitur.
Í ljósi reynslunnar er því miður ólíklegt að yfirvöld geri skyldu sína og taki frumkvæði. Hér gæti þó umboðsmaður Alþingis gripið inní.
Ef Erla Bolladóttir ætlaði sjálf að leita réttar síns, og færi með kæru til lögreglunnar, þá færi málið til deildar alvarlegra ofbeldisglæpa.  Yfirmaður þar nú í dag, var í þriggja manna hópi 1975-6. í Síðumúlafangelsinu, hópurinn virðist hafa haft það hlutverk að kenna tilteknum  föngum, í einhverjum annarlegum tilgangi, fyrirfram ákveðnar falskar játningasögur sem þær væru eigin játningar fanganna. Þessar þvinguðu og fölsku játningar urðu svo meginundirstaða dómsins yfir þeim.  Það segir sig sjálft að þangað og til hans getur hún ekki leitað, svo gleymum því.
Ef Erla skildi leita til næsta yfirvalds, í þessu tilfelli ríkissaksóknara, Valtýs Sigurðssonar,  þá getur hún að sjálfsögðu líka gleymt því.
 
Upphaf hóps
Núverandi ríkissaksóknari gæti verið uggandi vegna Erlu og fyrri afskipta  af henni og hópnum sem síðar var ranglega sakaður um og dæmdur fyrir aðild af hvarfi Guðmundar og svo síðar Geirfinns Einarssonar.
Guðmundur Einarsson hvarf í Hafnarfirði í lok jan.’74.
Hálfu ári áður í júlí ’73. var Valtýr, þáverandi fulltrúi Bæjarfógetans í Keflavík, að starfa við rannsókn fíkniefnamála í Rvík. 
Verðandi Hamarsbrautarhópur er að því að best verður séð eina viðfangsefnið hans. Hann starfar að þessu með, seinna samstarfsmanni í Geirfinnsmálinu, Kristjáni Péturssyni þá tollverði á Keflavíkurflugvelli.
Kristján er einn aðal upphafsmaður Klúbbsmálsins ’72-6. og nátengdur málatilbúnaði í undirmálum þess, Guðmundar og Geirfinnsmálum.
Þetta samstarf þeirra í júlí ‘73 er fyrsta  sýnilega tenging sakborninga í þessum hörmulegu málum við fámennan hóp „löggæslumanna“ sem koma að öllum málatilbúnaði Klúbbmála (lokun Klúbbsins okt.’72 - handtaka Klúbbmanna jan/feb.’76) ásamt undirmálum þess Guðmundar, póstsvika og Geirfinnsmálum.
Sjá: Erla góða Erla bls 92-4.
 
 
 
Enn sami hópur
Eins gæti Valtýr óttast að sjónir beindust að upphaflegu gögnum úr rannsókn á hvarfi Geirfinns Einarssonar í nóv.’74. „Keflavíkurrannsókninni“.
Af nítján yfirheyrsluskýrslum sem þar koma fram eru fimmtán falsaðar og/eða gallaðar.
Sjá www.mal214.com  .pdf skjöl. Bók XI.
 
Í fyrstu skýrslu sem gerð er í Geirfinnsmálinu, áður en sólarhringur er liðinn  frá hvarfi Geirfinns eru „rannsóknarmenn“ í Keflavík, undir stjórn Valtýs, búnir að koma veitingahúsinu Klúbbnum að málinu og auk þess koma skýrslunni í undarlegan farveg, eitthvert tal um vopn, gegn vilja og framburði fyrsta vitnisins
Sjá www.mal214.com  .pdf skjöl: Skýrslu Þ.I. bók XI. bls.3002. „hafði við orð (þ.e. Geirfinnur) í bifreiðinni að hann hefði átt að vera vopnaður“.
Skýrsla Karl Schütz – Þ.I. XIV. bls.627. „en hinsvegar hefði hann verið spurður um byssu“.
 
Aftaka sama hóps
Valtýr Sigurðsson gæti líka haft áhyggjur af því að þurfa að útskýra hvers vegna hann skyndilega og algjörlega óundirbúinn flytur samt „rannsóknargögnin“ frá Keflavík til Reykjavíkur, án málefnalegs tilefnis þ. 4 jan.’76. Flestar „skýrslur“ sem hann kom með voru á segulböndum og því að sjálfsögðu óundirritaðar.
Um það bil tíu dögum síðar byrja ógnandi símtöl til Erlu og enn rúmri viku síðar, eftir að hún hafði hún hikandi leitað ásjár „rannsóknarmanna“ úr Guðmundarmáli vegna símhringinganna og fengið vopnaða lífverði í nokkra daga, opnar hún sig óvænt og þeim að óvörum að þeirra sögn, um Geirfinnsmálið og „Klúbbmennina“. 
Erla heldur því aftur á móti fram að upphafið af slíku tali komi frá „rannsóknarmönnum“ sjálfum.  Þrem vikum fyrr ræddu þeir um Geirfinnsmálið við hana, er þeir komu í heimsókn heim til hennar í kringum 30.des.’75.     Koma Valtýs með gögnin örfáum dögum síðar þ. 4 jan., virðist heldur styrkja framburð Erlu en ekki. 
Sjá: Erla góða Erla bls.196-99 og 209-10.,
www.mal214.com .pdf skjöl: XXVI. bls. 1. 
                
                       
Grunaður

Valtýr, þá héraðdómari í Rvík, neitaði að mæta sem vitni í skýrslutöku í rannsókn setts ríkissaksóknara Láru V. Júlíusdóttur

árið 2001, á afmörkuðum hluta Geirfinnsmálsins, og fékk að eigin ósk stöðu sakaðs manns. (Vitni verður að tala, en sakaður ekki.)
Sjá  www.mal214.com   pdf skjöl. Skýrsla setts ríkiss. bls.9.
Svo er að sjá að Valtý og lögmaður hans hafi af gefnu tilefni óttast XIV. kafla almennra hegningarlaga 19/1940. vegna hugsanlegra brota við gerð leirmyndar sem Valtýr stjórnandi „rannsóknarinnar“ lét gera af eftirlýstum manni vegna hvarfs Geirfinns Einarssonar í Keflavík.

Það sem er í raun athyglisvert við gerð leirstyttunnar, er að hún er mótuð án aðkomu og aðstoðar eina vitnisins sem raunverulega sá þann eftirlýsta
Sjá:  www.mal214.com   .pdf skjöl. Skýrsla setts ríkiss. bls.9.
  
 
 
Ríkissaksóknari til hvers ?

 
Það er eitthvað rangt við það að Valtýr Sigurðsson sé ríkissaksóknari.  Hann var t.d. ekki sýknaður af stöðu sinni sem sakborningur í 2001 rannsókn Láru V. Júlíusdóttur.
Björn Bjarnason skipaði Valtý ríkisaksóknara í nóv. 2007.
Þegar mest á reynir, við upphaf „hruns“ er Ríkissaksóknari úrskurðaður vanhæfur í nánast einu og öllu.
Öll hrunmál þarf þar afleiðandi að setja í hendur á sérstökum saksóknurum sem hafa eðli málsins samkvæmt hafa ávallt takmarkað umboð til rannsókna.
Það eina sem ríkissaksóknarinn getur hælt sér af er undarlegur gjörningur, kæran á hendur „níumenningunum“fyrir meintar óspektir í Alþingishúsinu.
Tilgangurinn er ekki auðsær. Raunveruleg brot þessa níu manna úrtaks virðast engin vera og ekki er hann að hefna venslafólks síns því hann segist ekki hafa vitað af mágkonu sinni. Hann segist ekki hafa vitað að systur konu hans væri aðili að kærunni fyrr en að hann var búinn að fremja gjörninginn og þá var of seint að draga hann til baka. 
Þetta virkar einfaldlega einsog hann hafi komið fyrir og sprengt skítabombu.
Á sviðinu eru ráðvillt Alþingi, vinstristjórnvöld og reiður almenningur.  Sameinuð standa þau, sundruð falla þau!
Auðvitað þarf að leysa þetta mál, fremja einhverskonar sáttagjörning við níumenninganna og taka síðan skýrslu af ríkissaksóknara.
Það vill svo til að nú um mundir kveðja tveir þeir síðustu úr Klúbb og Síðumúlahópnum sem enn eru í embættum. Valtýr Sigurðsson ríkissaksóknari úr fyrri hluta, Klúbbmálum og Sigurbjörn V. Eggertsson aðst. yfirlögregluþjónn úr seinni hluta, Síðumúlamálinu.
 
Þó hér sé teiknuð mynd af einungis tveimur mönnum úr þessum hópi  er ekkert persónulegt hér á ferð og engin er að biðja um hefnd, heldur langþráð uppgjör svo sár fái að byrja að gróa. Varðandi aðkomu Valtýs og annara manna að þessum eldri málum þá þurfa þeir að fá sanngjarnan vettvang til að skýra sín mál.
 
Auðvitað er sárt fyrir marga að rifja upp þessi mál en heilun fjölmargra, bæði saklausra og sekra, er í húfi sem og íslenskt réttarfar. Einstaka menn bera ekki einir alla sök í þessum málum og heldur er ekki ætlast til annars en að endir þessara mála verði huglægur. Það þarf ekki dóma heldur frekar að upplýsa um sannleikann. 

 
Allir vita að fóstra réttlætissins, Justica,  grætur þegar hún minnist þessara mála og harmar frammistöðu þjóna sína í dómstólum sem annars staðar og biður að sett verði upp  „Sannleiks og sáttanefnd“.  Það væri raunhæft og sanngjarnt fyrir alla og löngu tímabært.

Sigurþór Stefánsson
  
  

Var tilefni til samantekinna ráða?

Var tilefni til samantekinna ráða?

Þær raddir hafa heyrst, jafnvel hjá málsmetandi mönnum að þó verulegur vafi liggi á um þátt dómfelldu hvað varðar mannshvörfin, sé eini öruggi þáttur málsins hinar röngu sakargiftir. Og hafi dómþolar staðið fyrir hinum röngu sakargiftum, sanni það þátt þeirra í hvarfi Geirfinns. En með þeirri athugun sem á liðnum áratugum hefur farið hefur fram á fyrirliggjandi gögnum úr Geirfinnsmáli hafa verið leidd sterk rök að því að Keflavíkurferðin hafi aldrei verið farin og dómþolar eigi engan þátt í hvarfi Geirfinns. Þar sem nánast öll umfjöllun um Geirfinnsmál hefur í u.þ.b. 20 ár verið um þetta, verður ekki farið útí það hér en vísað til greinargerðar Ragnars Aðalsteinssonar. Vegna þeirra sem lítið þekkja til skal þó nefnt eitt dæmi:Það sem öðru fremur varð til þess að hvarf Geirfinns var rannsakað sem sakamál voru komur leðurklædda mannsins í Hafnarbúðina og símtöl hans. Allt bendir til að sá maður hafi boðað Geirfinn á stefnumót og það hafi orðið örlagaríkt. Þrátt fyrir gríðarlega leit fannst leðurklæddi maðurinn, sem fékk viðurnefnið "Leirfinnur", því miður ekki. Miklar rannsóknir sýndu hinsvegar fram á með óyggjandi hætti að maður þessi gat alls ekki hafa verið neinn dómþola. Engu að síður er í dómi Hæstaréttar augljóslega ranglega "miðað við" að Kristján V.Viðarsson sé "Leirfinnur". Það getur ekki talist annað en stórkostlegt hneyksli, því eins og fram kemur í greinargerð Ragnars Aðalsteinssonar hlýtur öllum að hafa verið ljóst að hér var um rangan mann að ræða:

…Vitnið sem sá [afgreiddi] þann ókunna mann sem kom og hringdi er Guðlaug Konráðs Jónsdóttir og er haft eftir henni í forsendum héraðsdóms, að það telji sig ekki hafa séð Kristján Viðar og skjólst.m. í Hafnarbúðinni greint kvöld. Það þekkti þá í sjón. Vitnið Ásta Elín Grétarsdóttir taldi að ekki hefði verið um skjólst.m. eða Kristján Viðar að ræða. Sama gildir um vitnin Hrefnu Björgu Óskarsdóttur og Jóhann Guðfinnsson. Ekki er um fleiri vitni að ræða og samkvæmt viðteknu sönnunarmati í opinberum málum má nánast telja sannað að hvorki skjólst.m. eða Kristján Viðar komu á staðinn um kvöldið…

Framburður allra fjögurra vitnanna sem sáu "Leirfinn" er samhljóða um að Kristján Viðar sé ekki maðurinn. Það sem þó vekur e.t.v. mesta athygli er að aðalvitnið, afgreiðslukonan sem afgreiddi "Leirfinn" lýsir því yfir við sakbendingu að hún þekki Kristján Viðar í sjón og hafi þekkt hann fyrir umrætt kvöld. Af framburði hennar má helst skilja að ef um Kristján Viðar hefði verið að ræða hefði hún einfaldlega tilkynnt lögreglunni nafn mannsins. Vandséð er hvernig dómþolar gætu hafa fundið sér annað tilefni til samantekinna ráða um rangar sakargiftir en raunveruleg afskipti af hvarfi Geirfinns, og þar með einnig því atferli að boða hann á stefnumótið í Hafnarbúðinni. En með samhljóða framburði allra fjögurra vitnanna sem sáu manninn "Leirfinn", er sannað að sá sem raunveruleg ástæða var til að gruna um græsku var enginn dómþola. Með hliðsjón af framansögðu er ljóst að rétt gæti verið að leita með opnum huga haldbetri skýringa á þeim hörmulegu mistökum sem áttu sér stað er "klær réttvísinnar" læstust um Einar Bollason, Magnús Leopoldsson, Valdimar Olsen og Sigurbjörn Eiríksson.

 

 

"Martröð létt af þjóðinni"

"Martröð létt af þjóðinni"

var haft eftir Dómsmálaráðherra Ólafi Jóhannessyni, þegar rannsókninni lauk með miklum blaðamannafundi 2. febrúar 1977, þar sem hinn þýski pólitíski rannsóknarmaður Karl Schütz kynnti niðurstöður sínar. Martröðinni var þó engan veginn létt af dómskerfinu, því nú skyldi málið dómtekið. Dómur féll í Hæstarétti 22. Febrúar 1980. Þó einstaka "kverúlanti" þætti á þeim tíma að seilst væri um skör fram í að dæma menn seka án fullnægjandi gagna, ríkti einhugur með þjóðinni um að dæma skyldi. Hvatinn að þessari samstöðu íslendinga var þó fremur sá að þjóðin var langþreytt á þessu vafstri, en að fólk hefði raunverulega skilning á málatilbúnaðinum. Hafi venjulegir íslendingar dottað yfir hinni 15 klst. löngu sóknarræðu ríkissaksóknara gátu þeir varla efast um að öllum spurningum hafi þar verið svarað. Almenningur treysti einfaldlega fagmönnum til verksins. En í 20 ár hefur verið fjallað um málið í ótal blaðagreinum, bókum, útvarpsþáttum, sjónvarpsþáttum og einni heimildarmynd. Þó umfjöllun hafi á köflum verið grunn, hefur hún orðið til þess að sífellt fleirum hefur orðið ljóst að ekki var allt með felldu við afgreiðslu málsins. Ekkert nýtt hefur komið fram sem styður við niðurstöðurnar en atriðin sem varpa vafa á sekt dómþola í málinu virðast verða fleiri eftir því sem árin líða. Segja má að fæst af því séu ný gögn, fram komin eftir dóm Hæstaréttar 1980. Heldur er um að ræða atriði sem mönnum hafði yfirsést en koma í ljós við nánari athugun og samanburð á fyrirliggjandi málsskjölum. Í áranna rás hafa menn fengið tóm til að grúska í hinum fyrirliggjandi gögnum og afla nýrra. Þar sem um er að ræða yfir 10.000 bls. af skýrslum og skjölum, er "eðlilegt" að dómurum málsins hafi yfirsést eitt og annað, rétt eins og verjendum sakborninga og öðrum, enda registur málsins með afbrigðum lélegt. Einnig hafa komið fram ný gögn sem dómurum var ókunnugt um við dómsuppkvaðningu. Hið gríðarlega umfang málsins varð til þess að vankantar ríkjandi réttarkerfis komu betur fram en nokkru sinni. Það sjá menn best eftirá, enda hafa verið gerðar verulegar breytingar síðan. Önnur afleiðing þessa ógnarlega umfangs var sú að handhægt svar við áleitnum spurningum var jafnan tiltækt: "Það er nú svo margt annað í þessu máli…"

En með gögnum á borð við greinargerð Ragnars Aðalsteinssonar og úrlausn Hæstaréttar vegna endurupptökubeiðninnar er mun aðgengilegra nú en áður að öðlast heildaryfirsýn yfir málið. Á vefsíðu sem sett hefur verið upp á slóðinni er hægt að kynna sér málið. Þar er að finna nánast allt sem skrifað hefur verið um málið í íslenska prentfjölmiðla á undanförnum árum. Einnig Hæstaréttardóminn frá 1980, úrlausn Hæstaréttar frá 1997, auk málsskjala, greinargerða, og gagna af ýmsu tagi. Þannig hefur aðgengi að upplýsingum aukist, enda eru þeir ófáir, fagmenn jafnt og leikmenn sem í tímans rás hafa með aukinni þekkingu endurskoðað afstöðu sína.

Umfjöllun um Hæstaréttarmálið nr. 214/1978, Guðmundar-og Geirfinnsmál, hefur á undanförnum áratugum verið mikil og misjöfn. Þeir sem af ýmsum ástæðum virðast álíta niðurstöður málsins réttar, hafa einkum mætt gagnrýni með því að beina umræðunni að því hvort þær upplýsingar sem varpa rýrð á niðurstöður hafi legið fyrir við dómsuppkvaðningu eða ekki, fremur en að taka gagnrýnina málefnalegum tökum. Það sem vitnar best um þetta er að sjálfsögðu hin annars vandaða úrlausn Hæstaréttar frá 15. Júlí 1997.

Málflutningur "endurupptökusinna" hefur hinsvegar einkennst af óvæginni gagnrýni á störf lögreglunnar almennt. Slíkar "níhiliskar" alhæfingar eru alls ekki til þess fallnar að beina umræðunni á skynsamlegar brautir. Bent skal á að þrautreyndir og grandvarir lögreglumenn hafa ekki verið eftirbátar annara við að benda á vankanta málsins. Enda illt fyrir heila starfsstétt að liggja undir ámæli vegna afglapa örfárra manna. Við frumrannsóknina í Keflavík starfaði lítill hópur manna og sumir þeirra aldeilis engir kórdrengir. Einn rannsóknarmanna Geirfinnsmáls hefur einn íslenskra lögreglumanna hlotið fangelsisdóm fyrir ólöglega handtöku og tilbúin sönnunargögn sem hann kom fyrir á vettvangi "glæpsins". Var það í máli leigubílstjóra sem sakaður var um vínsölu á suðurnesjum, eins og mörgum er í fersku minni. Menn hljóta að spyrja hvort eitthvað sé líkt með þeirri "rannsóknartækni" sem var beitt í máli leigubílstjórans og þeirri sem notuð var við teiknimyndargerðina af framkvæmdastjóra veitingahússins Klúbbsins.

Við upphaf framhaldsrannsóknar Geirfinns- og Guðmundarmáls voru aðalstarfskraftar tveir rannsóknarlögreglumenn og einn rannsóknardómari. Löngu áður en dæmt var í undirrétti höfðu komið fram verulegar athugasemdir við störf þeirra frá einum af dómurum málsins. Var dómurunum þó allt til ársins 1997 ókunnugt um að fölsuð opinber gögn höfðu verið fyrir þá lögð. Um er að ræða falsað "staðfest" endurrit úr dagbók Síðumúlafangelsis. Skv. hinu falsaða endurriti var ekkert bókað um að Sævar hafi fengið ómannúðlega meðferð. Ófölsuð staðfestir dagbókin hinsvegar að verulegu harðræði var beitt. Um þetta segir m.a. í úrlausn Hæstaréttar :

Þegar framangreind atriði eru virt í heild er ljóst að dómfelldi sætti ólögmætri meðferð í gæsluvarðhaldsvist í Síðumúlafangelsi, einkum í apríl og maí 1976, í nokkuð meiri mæli en kunnugt var um við úrlausn málsins…

Þó marga hafi rekið í rogastans við að lesa harðræðislýsingar þær sem sleppt var í endurriti úr dagbókinni, er hitt e.t.v. mikilvægara, að þetta atriði sannar að svo langt var gengið af opinberum embættismanni að falsa opinber gögn til að leyna því harðræði.

Á upphafsárum þessa máls kom fram á Íslandi nýyrðið "rannsóknarblaðamaður". Nokkrir slíkir voru mættir á blaðamannafund sem haldinn var 2. febrúar 1977. Þar kynnti þýski rannsóknarmaðurinn Karl Shütz niðurstöður rannsóknarinnar, þ.á.m. að maðurinn sem nefndur var "Leirfinnur", væri Kristján Viðar Viðarsson og að Sævar hefði einnig farið inn í Hafnarbúðina. Af því tilefni spurði rannsóknarblaðamaður nokkur hvers vegna ekkert hinna fjögurra vitna hefði þekkt þá við sakbendingar. Enginn benti á það sem meira er, að aðalvitnið þekkti Kristján við sakbendingu og staðfesti endanlega að ekki hefði verið um hann að ræða...  Svar hins "pólitíska lögreglumanns", eins og Shütz kýs sjálfur að skilgreina sig í æviminningum sínum, verður lengi í minnum haft:

"Þetta sýnir hve fólk gleymir miklu á stuttum tíma" var svarið.

Tryggvi Hübner.

Hver valdi Magnús Leopoldsson ?

Hver valdi Magnús Leopoldsson?

Af einhverjum ástæðum virðist frumrannsóknarmönnum hafa verið mjög í mun að framkvæmdastjóri Klúbbsins yrði bendlaður við hvarf Geirfinns. Þannig hefur vitni úr frumrannsókninni, afgreiðslukona úr Hafnarbúðinni, greint frá því að strax við upphaf leitar að leðurklædda manninum hafi henni verið sýnd mynd af framkvæmdastjóranum, Magnúsi Leopoldssyni. Konan kvartar sérstaklega undan því fyrir dómi, að leirmyndin sem sögð var gerð eftir lýsingu sjónarvotta, hafi verið látin líkjast Magnúsi "of mikið". Afgreiðslukonan er sú sem afgreiddi manninn með símtal og sá hann best allra.

Í mynd Sigursteins Mássonar "Aðför að lögum" var m.a. stutt viðtal við Magnús Gíslason teiknara og fréttamann í Keflavík. Formleg yfirlýsing sama efnis er í greinargerð Ragnars Aðalsteinssonar. Í yfirlýsingunni segir Magnús frá því að í nóv. 1975 hafi lögreglumaður afhent honum ljósmynd af Magnúsi Leopoldssyni, með þeim fyrirmælum að hann skyldi gera teikningu eftir ljósmyndinni. Teiknarinn vissi þá ekki hver maðurinn á ljósmyndinni var. Fylgdu aukreitis þau fyrirmæli að hársveipur skyldi ná fram á ennið og augabrúnir nokkuð dekktar. Teikninguna ætti síðan að birta í fjölmiðlum og lýsa eftir manninum á myndinni. Um væri að ræða þann sem talinn var hafa hringt úr Hafnarbúðinni og boðað Geirfinn á hið örlagaríka stefnumót. Áður en Magnús Gíslason lauk teikningunni hafði leirstyttan verið gerð og var teikningin því aldrei notuð. Þessi frásögn þótti mörgum engu að síður ótrúleg og sannarlega ný gögn í málinu ef rétt væri. Þeir fjölmörgu sem neituðu að trúa slíku atferli á íslenska lögreglumenn neyddust síðan til að sannfærast, þegar lögreglumaðurinn S.N. sem afhenti myndina staðfesti í útvarpsviðtali að rétt væri frá greint. Ekki hefur verið upplýst nánar hver átti þá hugmynd að beina grun að Magnúsi Leopoldssyni með þessum hætti. En með þeim gögnum sem fyrir liggja er ljóst að frumrannsóknarmenn í Keflavík urðu þarna fyrstir til bendla Magnús Leopoldsson við hvarf Geirfinns. Sjálfsögð krafa er að upplýst verði hversvegna framkvæmdastjóri Klúbbsins varð fyrir valinu og hver valdi hann. Hvað var það á þessu stigi málsins sem beindi grun að honum? Ekki var Erlu Bolladóttur til að dreifa... Fleiri spurningar hljóta einnig að vakna þegar þetta er athugað: Þar sem í raun var verið að lýsa eftir Magnúsi, hvers vegna var þá ekki ljósmyndin einfaldlega birt? Magnús Gíslason er vissulega frábær teiknari, og gat léttilega teiknað auðþekkjanlega mynd af framkvæmdastjóra Klúbbsins, en hversvegna þessi millileikur, að láta gera teikningu eftir ljósmynd? Engin skýring hefur verið gefin. Gæti skýringin verið sú að forstjóra Klúbbsins hafi aukist hárprýði eftir að myndin var tekin, og hann orðinn fullorðinslegri til augnanna? Vissulega hafði það gerst en einnig verður að teljast sennilegt að sá sem stóð fyrir aðgerðinni hafi ekki viljað láta bendla sig við hana og því viljað finna sér einskonar skjól í teikningunni sem pöntuð var í nóv 1974. Ekki gat hann skákað í skjóli hins ævintýralega framburðar sem Erla gaf 23. Jan 1976. Reyndir og vanir lögreglumenn hafa verið manna skeleggastir í gagnrýni sinni á þá "óhefðbundnu rannsóknaraðferð" sem þarna var beitt. Sunnudaginn 8. mars 1998 birtist í Morgunblaðinu viðtal við Gísla Guðmundsson fv. rannsóknarlögreglumann. Þar segir Gísli: "Ekki er með nokkru móti hægt að skilja hvað mönnum gengur til með slíkum vinnubrögðum og get ég ekki flokkað þetta undir neitt annað en stórfellt refsivert brot í opinberu starfi."

Bjarki Elíasson fv. yfirlögregluþjónn segir ennfremur í viðtali í heimildarmyndinni Aðför að lögum: "Þetta byrjaði sem rannsókn á hvarfi manns sem ekkert var óeðlilegt við að yrði rannsakað. En þegar ekki tókst að upplýsa það var það tengt alls óskyldum málum, forsendurnar fengnar fyrirfram og rannsakað út frá því. Slíkt kann aldrei góðri lukku að stýra".

Hafi einhver í raun og veru hug á að finna uppruna rangra sakargifta í Geirfinnsmáli þá liggur beinast við að athuga hver frumrannsóknarmanna í Keflavík var það sem stóð fyrir því að senda lögreglumanninn S.N. með myndina af forstjóra Klúbbsins til Magnúsar Gíslasonar teiknara. Og hvers vegna? Það verður vafalaust upplýst einn góðan veðurdag.

 

Framburður Sævars fyrir dómi

 Sævar kom fyrir dóm 1. apríl 1976 kl.10.09.

Framburður hans hefst á þessum orðum: "Mættur kveðst vilja taka fram í upphafi, að skýrslur þær sem hann hefur gefið í  þessu máli séu ekki byggðar á hans eigin vitneskju eða reynslu heldur hafi Erla Bolladóttir skýrt sér frá öllum atvikum sem hann sagði frá í eigin persónu hjá rannsóknarlögreglunni."

Með þessu orðalagi hlýtur þessi staðhæfing að teljast all furðuleg, og sem varnartaktík sæmir slík merkingarleysa engan vegin jafn slyngum manni og Sævar var sagður vera. Sævar hafði verið í hámarkseinangrun í 14 vikur. Sé reynt að fá einhverja merkingu út úr þessari fyrstu setningu í framburði Sævars getur hún ekki verið önnur en sú að Sævar sé að reyna að fá dómarann til að skrá niður að hann hafi enga vitneskju um málið aðra en þá sem rannsóknarlögreglan hafi eftir Erlu Bolladóttur. Þyki einhverjum það bíræfin staðhæfing að rannsóknardómarinn hafi hugsanlega sýnt af sér ónákvæmni í að skrá framburð manns fyrir dómi, má benda á að skv. frásögn dómarans sjálfs (Arnar Höskuldssonar) í bréfi til sakadómaranna (22. sept 1977) sleppti hann því jafnvel alveg að skrá framburð Sævars fyrir dóminum, ef hann "vissi betur."

Sævar nefnir síðan nöfn Magnúsar, Einars og Valdimars í því samhengi að Erla gæti hafa verið hrædd við þá. Hann nefnir ekki Sigurbjörn en bætir við tveimur þekktum mönnum úr viðskiptalífinu og segist hafa heyrt talað um að þeir viti allt um Geirfinnsmálið. Ennfremur stendur í dómsskjali: "Mættur kveðst hafa gefið skýrslur þessar til að hægt væri að rannsaka mál þetta, þar sem honum hefði verið sagt að Erla yrði fyrir ónæði og óttaðist um líf sitt."

Semsagt, þrátt fyrir að verulegt ósamræmi hafi verið í grundvallaratriðum í frásögn þeirra Sævars og Erlu um aðild annara en þeirra sjálfra að hvarfi Geirfinns, er nákvæmt samræmi um þetta atriði, þ.e. þeim hafi verið talin trú um að líf Erlu hafi legið við og nauðsynlegt væri að handtaka þá sem stæðu að líflátshótunum gegn Erlu áður en henni yrði gert mein og til að hægt yrði að leysa málið.

Hafi áætlun dómþola um meinsæri verið raunveruleg, verður að teljast furðulegt að frásagnir þeirra af ferðinni til Keflavíkur hafi verið svo ósamstæðar sem raun ber vitni. Fleiri nöfn voru nefnd til sögunnar, nöfn þjóðþekktra viðskipta og stjórnmálamanna. Augljóst er að rannsóknarmenn sáu fljótlega að þetta var "þunnur ís."

Þann 10. Febrúar er tekin skýrsla af Sævari og hefst hún á orðunum: "Mætta hafa verið sýndar myndir af 16 mönnum sem rannsóknarlögreglan telur hugsanlegt að hafi verið við dráttarbraut Keflavíkur og/eða í bátsferð þ. 19.nóv". Sami formáli var að skýrslu sem sama dag var tekin af Erlu. Þó hvorugu þeirra hafi tekist að þekkja alla þá menn sem þau sögðust hafa séð í dráttarbrautinni, er skýrsla Erlu athyglisverð annara hluta vegna. Af myndunum þekkir hún 9 þeirra 16 manna sem rannsóknarlögreglan kveðst telja "hugsanlegt að hafi verið í dráttarbraut Keflavíkur og/eða í bátsferð þ.19.nóv". Flestir eru þeir umsvifamiklir menn úr íslensku viðskiptalífi og stjórnmálum.

 

Hversu hæfir voru rannsakendur Geirfinnsmáls?

 Ýmsir hafa bent á að við þær kringumstæður sem um þetta leyti ríktu í lífi Erlu hafi verið ástæða til að taka orðum hennar með fyrirvara þegar kom að því að hún bar sakir á fjórmenningana. Þegar Erla var handtekin vegna póstsvikamálsins var dóttir hennar 3 mánaða gömul. Sektarkennd vegna póstsvikamálsins jók á vilja hennar til að "hjálpa" rannsóknarmönnum. Aðskilnaður frá litla barninu og yfirþyrmandi ótti um að sá aðskilnaður yrði varanlegur hafði að líkindum einnig áhrif. Undir þessum kringumstæðum gaf hún skýrslu um að hún hafi tveimur árum fyrr séð nokkra menn í Hafnarfirði bogra yfir einhverju í poka. "Gæti hafa verið lík". Skýrslan markar upphaf Guðmundarmálsins. Henni varð ljóst að rannsóknarmenn álitu barnsföður hennar mjög hættulegan og til alls vísan. Slíkar kringumstæður myndu hafa áhrif á andlegt jafnvægi hvers sem væri. Skýrsla sálfræðings um Erlu er meðal efnis í dómi Hæstaréttar. Ekki verður farið nákvæmlega útí efni hennar hér. En skv. skýrslu sálfræðingsins var það ríkt persónueinkenni Erlu að hafa tilhneigingu til að stjórnast af öðrum. Og sérstaklega er útskýrt að varasamt sé að treysta á viðbrögð hennar sé hún undir tilfinningalegu álagi.

Jafnvel þó hin endanlega niðurstaða Hæstaréttar í Geirfinnsmáli sé að öllu leyti tekin góð og gild eru rannsóknarmennirnir alltént ábyrgir fyrir því að láta táningsstelpu sem hafði verið bendluð við eiturlyf og fjársvik segja sér: Að fjöldi valinkunnra og landsþekktra heiðursmanna væri sekur um stórglæp, sem enginn gat þó verið viss um að hefði verið framinn.

 Hallvarður Einvarðsson

Og trúað og treyst hverju orði svo fullkomlega að þeir "veðjuðu" öllu sem kallast gæti heiður og sómi á að þetta hlyti að vera rétt. Stúlkan var þó af öllum sem til hennar þekktu annáluð fyrir auðugt ímyndunarafl og ævintýralegar sögur. Síðan reyndu rannsóknarmenn að fá frásögn Erlu staðfesta hjá Sævari, manni sem skv. frásögn þeirra sjálfra af eigin reynslu var hreint alls ekki trúverðugur aðili. Þegar Sævar tók undir að hluta, að eigin sögn eftir forsögn rannsóknaraðila og þá í þeim tilgangi að bjarga barnsmóður sinni úr klóm einhverskonar mafíu sem honum hafði verið sagt að bæri ábyrgð á "Geirfinnsmálinu", virðist svo sem dómgreind rannsóknaraðila hafi verið fullnægt og þeir létu til skarar skríða. Athygli skal vakin á því að Kristján Viðar nefndi hvorki Magnús né Valdimar fyrr en 27.jan.- degi eftir að þremenningarnir höfðu verið handteknir.

Örn Höskuldsson

Varla er hægt að ætla nokkrum rannsóknarlögreglumanni (sem jafnframt er dómari) að hann álíti þessa mjög svo misvísandi og óskýru framburði þessara tveggja afvegaleiddu ungmenna nægilega sönnun eina og sér til að taka sjálfur á sig ábyrgð á því að handtaka 3 þjóðkunna heiðursmenn, rétt uþb. 48 klst. eftir að fyrstu framburðir lágu fyrir. Mun líklegra verður að teljast að Örn Höskuldsson og samstarfsmenn hans hafi talið sig hafa eitthvað sem styddi þessar sögur. Ölluheldur haft einhverjar rannsóknartilgátur sem þessir framburðir væru í raun aðeins staðfesting á. Ýmis atriði í frumrannsókn Geirfinnsmáls benda til að rannsóknarmenn hafi frá upphafi talið hvarf Geirfinns lið í mun stærra máli- "spíramálinu mikla". Aldrei fannst þó neinn spíri. Ragnar Aðalsteinsson segir í greinargerð sinni:

" Minna verður hér á stórfellda gagnrýni Hallvarðs Einvarðssonar, þá aðalfulltrúa saksóknara ríkisins, í garð dómsmálaráðuneytis árið 1972, er svonefnd Klúbbmál komu uppá yfirborðið. Lögreglustjóri lokaði Klúbbnum eftir að aðalfulltrúinn hafði snúið sér til hans og byggðist lokunin á heimild í áfengislögum, en var ekki rannsóknarúrræði skv. lögum um meðferð opinberra mála. Taldi aðalfulltrúi að allsendis óviðeigandi væri að hafa veitingahúsið opið frá sjónarmiði almennrar réttarvörslu. Fáeinum dögum síðar var ákvörðun lögreglustjóra felld niður að tilhlutan dómsmálaráðherra og ritaði aðalfulltrúinn skýrslu og umsögn um málið 23. okt. 1972. Taldi hann, að niðurfelling dómsmálaráðuneytis á banni lögreglustjóra væri "allsendis ótímabær og ástæðulaus og ekki studd almennum opinberum réttarvörsluhagsmunum." Til þessara átaka er að rekja sífelldan grun rannsóknarmanna á svonefndum Klúbbmönnum á þessum árum og tilhneigingu þeirra til að tengja grunsamlega atburði við Klúbbinn.

Erla Bolladóttir

 

Erla, góða Erla - ráðvillt stelpa eða kaldrifjað glæpakvendi?

 

Nafn Erlu Bolladóttur tengist umdeildasta sakamáli Íslandssögunnar sem hefur heltekið þjóðina áratugum saman. Ýmsar sögusagnir hafa gengið um hver væri hinn raunverulegi sannleikur í Guðmundar- og Geirfinnsmálinu en enginn virðist hafa komið til botns í því. Sögusagnirnar ganga enn.

Erla var bendluð við þetta flókna og dularfulla mál en henni var haldið heillengi í yfirheyrslum, þar til hún vissi ekki sjálf muninn á sínum vitnisburði og þess sem hún var sökuð um. Var hún þjófur, dópisti, Júdas, morðingi? Eða var hún ráðvillt stelpa sem leiðst hafði á glapstigu, og sagði hvað sem var til að fá aftur að vera með barninu sínu?

Erla, góða Erla er sjálfsævisaga og uppgjör Erlu Bolladóttur en tvítug að aldri var hún umtalaðasta og fyrirlitnasta kona landsins. Óli blaðasali kallaði nafn hennar í Austurstræti og mynd af henni birtist á forsíðum dagblaðanna. Dimmur skuggi Guðmundar- og Geirfinnsmálsins vofði yfir henni hvar sem hún fór og dró hana að lokum niður í hyldýpi eymdarinnar hinum megin á hnettinum.

En hver er þessi umtalaða kona? Í bókinni kynnast lesendur bakgrunni Erlu og uppvexti, aðdraganda sakamálsins og eftirköstum; um æsku, afbrot og móðurhlutverk. Saga hennar spannar þrjár heimsálfur – Erla gat ekki hafst við hér á landi. Henni tókst að gera upp við sjálfa sig, horfast í augu við eigin bresti og snúa við blaðinu en það er ekki fyrr en nú sem hún er tilbúin að hrista af sér skugga fortíðarinnar og segja sögu sína.

Þetta er saga um örvæntingu og vonir. Von til þess að þekkja sjálfan sig og lifa farsælu lífi. Ennfremur er þetta saga um leit að réttlæti. Bókina tileinkar Erla dætrum sínum þremur þar sem hún segir: „Ég á mér þá ósk að þeirra bíði samfélag sem beri gæfu til að þroska með sér skilning á merkingu hugtaksins réttlæti.“

 Vaka-Helgafell gefur út.

Viðtal við EB í Kastljósi 02.11.08:

http://dagskra.ruv.is/streaming/sjonvarpid/?date-from=2008-11-02

Einkennilegt samræmi

Um miðjan október 1975, á þeim tíma sem rannsóknin á hvarfi Geirfinns Einarssonar lá að mestu niðri, barst rannsóknaraðilum til eyrna að maður nokkur á rúmlega miðjum aldri hefði sagt frá því að hann hefði verið staddur í dráttarbraut Keflavíkur að kveldi 19. nóv 1974 ásamt Geirfinni Einarssyni og fleiri mönnum. Maður þessi verður ekki nafngreindur hér öðruvísi en G.A. Hann var tekinn til yfirheyrslu eftir að börn mannsins bentu lögreglunni á að hann hefði sagt þeim af þessari reynslu sinni. Í fyrstu skýrslu mannsins 23. okt 1975 kemur fram að G.A, sem hafði átt við áfengisvanda að stríða, hafði verið undir áhrifum áfengis er hann sagði tveimur börnum sínum sem bæði voru fullorðið fólk, frá atburðarás kvöldsins 19. nóv 1974. Um hafi verið að ræða ölvunarraus og enginn fótur fyrir frásögninni. Frásögnin var í stórum dráttum á þá leið að G.A. fór á sendibifreið frá Reykjavík til Keflavíkur, hitti þar Magnús Leopoldsson, Sigurbjörn Eiríksson og fleiri menn (ekki nafngreindir). Þeir ætluðu að hitta Geirfinn í Hafnarbúðinni en komu of seint og misstu af Geirfinni. Að sögn G.A. fór Magnús inn í Hafnarbúðina og hringdi í Geirfinn. Geirfinnur kom aftur og síðan var ekið á tveimur bifreiðum niður í dráttarbraut Keflavíkur. Þaðan fóru G.A. og Geirfinnur á bát út fyrir höfnina og Geirfinnur kafaði eftir áfengi sem þar hafði verið hent útbyrðis úr flutningaskipi. Þeir fóru tvær ferðir, sóttu smyglið en í þriðju ferðinni kom eitthvað fyrir og Geirfinnur kom ekki upp eftir köfunina. G.A. beið drykklanga stund en sneri síðan til lands einn. Smyglinu var hlaðið í sendiferðabifreiðina og aðra bifreið sem þar var einnig til taks. Smyglinu var síðan ekið til Reykjavíkur. G.A. tók fram að hann hefði tekið þátt í slíkum leiðangri áður og fengið greiddar kr. 70.000- fyrir.

Ekki verður því haldið fram hér að þessi saga G.A. eigi við rök að styðjast. En með tilliti til þess að þessi frásögn kemur fram 23.okt 1975 -þremur mánuðum áður en fyrsta skýrsla dómþola í Geirfinnsmáli kemur fram, verður að teljast einkennilegt samræmi sem þarna myndast. Hvergi fyrr í frumrannsókn málsins höfðu komið fram vísbendingar um að dráttarbrautin í Keflavík væri vettvangur meints glæps. Geirfinnur sást síðast við Hafnarbúðina, sem var nánast í hinum enda bæjarins. Og auk staðsetningarinnar eru fjölmörg atriði stór og smá í frásögn G.A. sem koma heim og saman við hinar ýmsu skýrslur sem dómþolar skrifuðu undir á vormánuðum 1976 og héldust sum hver alla leið í gegn um dóm Hæstaréttar 1980. Helstu sameiginleg atriði með frásögn G.A. og dómi Hæstaréttar eru eftirfarandi:

1. Ferð úr Reykjavík til Keflavíkur

2. Tvær bifreiðar eru notaðar í báðum sögunum, sendiferðabifreið og fólksbifreið.

3. Spírasmygl – spíraviðskipti með þátttöku Geirfinns.

4. Klúbbmenn eru nefndir. (Fyrst nefndir af G.A. en ekki af dómþolum.)

5. Dráttarbraut Keflavíkur er sögð vettvangur atburðanna.

(Fyrst nefnd af G.A. en ekki af dómþolum.)

6. Jafn stór hópur manna er í dráttarbrautinni í báðum sögunum. Auk Geirfinns og klúbbmannanna Magnúsar og Sigurbjörns segir G.A. tvo aðra hafa verið með sér.

7. Upphæðin sem G.A. segist hafa fengið greidda: kr. 70.000.00- er sú sama og Sævar á að hafa boðið Geirfinni fyrir áfengi.

Sé saga G.A. hinsvegar borin saman við fyrstu framburði Sævars og Erlu aukast líkindin enn því þá er bátsferðin einnig inni í myndinni, og atburðarásin er að mestu leyti á sama veg. Að þessu athuguðu hljóta ýmsar spurningar að vakna. Til dæmis: Hvernig gátu frumrannsakendur málsins fundið umgjörð og vettvang glæpsins án þess að hafa aðgang að vitnum eða vísbendingum öðrum en ölóðum manni sem hvergi kom nærri ? Möguleikarnir eru 3:

1. Tilviljun, sem er hin opinbera skýring þar til annað kemur í ljós.

2. Sakborningar hafi áður en þau voru handtekin komist yfir frumrannsóknargögn, kynnt sér þau og síðan vísvitandi hagað frásögn sinni til samræmis við frásögn G.A.

3. Rannsóknaraðilar hafi lagt sakborningum til vettvanginn. -Skýring dómfelldu.

Ennfremur mætti spyrja hver líkindin séu fyrir því að maður sem í ölæði nefnir fyrir tilviljun "réttan" vettvang glæpsins fyrstur manna, skuli einnig fyrir tilviljun nefna sömu upphæð og varð í niðurstöðu Hæstaréttar tilefni átakanna, auk annara atriða stórra og smárra. Hvernig svo sem þetta er túlkað er ljóst að sagan um Keflavíkurferðina og þátttöku "Klúbbmanna" í henni, var til, nánast upp á punkt og prik, 90 dögum áður en dómþolar, þau Erla, Sævar og Kristján höfðu sagt orð um Geirfinnsmál. Sé fótur fyrir sögunni verður það að teljast ein af hinum fjölmörgu furðulegu tilviljunum í þessu risavaxna sakamáli að G.A. skyldi geta sagt söguna "fyrirfram" með slíkri nákvæmni.

Þann 17.feb. 1976 tekur rannsóknarlögreglumaðurinn Eggert N. Bjarnason stutta skýrslu af G.A. Þar staðfestir G.A. að hann hafi sagt þessa sögu við yfirheyrslu í okt. 1975, 3 mánuðum áður en dómþolar segja söguna. Ætla mætti að rannsóknarlögreglumanninum hafi verið allnokkuð brugðið er hann gerir sér grein fyrir því að saga sú sem toguð hafði verið upp úr dómþolum í löngum og ströngum yfirheyrslum, var til, nánast í öllum smáatriðum í þá u.þ.b. 4 mánaða gamalli skýrslu frá manni sem einungis hafði rausað þetta í ölæði. Ekki varð þó þessi uppgötvun tilefni til neinna sérstakra aðgerða að hálfu rannsóknaraðila.

Dómþolar hafa allir, við ýmis tækifæri haldið því fram að þeim hafi verið lögð til sagan áður en þau gáfu fyrstu skýrslur í málinu. Hverjum og einum skal látið eftir að meta hvort af framansögðu megi finna stuðning við þann framburð dómþola.     Lesa meira...

Til hamingju Haukdal

***

Til hamingju Haukdal !

Til hamingju Hæstiréttur !

Til hamingju Ísland !

Endurupptaka, sýkna eftir langa baráttu . . .

Stefið er kunnuglegt enda hafa margir raulað það eins og sjá má hér.

 

 

 

http://mal214.blog.is/blog/mal214/entry/645234/

Eggert Haukdal sýknaður